Μένεις ακόμα εκεί κάτω, στα ερείπια, λοιπόν…
Στο μισογκρεμισμένο κόσμο σου, στον κόσμο που αναστηλώθηκε και ξαναγκρεμίζεται…
Ό,τι απέμεινε από σένα βρίσκεται ασφαλές στο μουσείο. Εκεί σε βρήκα τις προάλλες που πέρασα: μια πέτρα ζωγραφισμένη στον τοίχο, συμπληρωμένη ποιος ξέρει από ποια καρδιά που έδωσε εντολή στα χέρια.
Μα η ψυχή σου ξέρω ότι κυκλοφορεί και χορεύει με τις βασιλοπούλες και τις αρχόντισσες στις σκιερές κι ολόφωτες κάμαρες του παλατιού όπου έζησες την πραγματική σου ζωή. Το στήθος σου συνεχίζει να μη χωρά μέσα στα ρούχα, αλλά πετιέται έξω κι απλώνει το γάλα του να θρέψει και τις ψυχές μαζί με το κορμί μας. Το δεξί σου χέρι που χάθηκε ήταν το κάλεσμα στο χορό. Είναι αυτό που πρέπει να συμπληρώσουμε εμείς, ν’ αδράξουμε για να πάρουμε μέρος στον αιώνιο χορό του χρόνου. Εσύ συνεχίζεις να χορεύεις το χορό της ζωής και της ιστορίας προκαλώντας μας να σε ψάξουμε: να σκαλίσουμε τις πέτρες για να σε βρούμε κατηγορώντας την αδιαφορία και την αμέλειά μας…
Δεν είναι ο κόσμος σου που γκρεμίζεται∙ είναι ο δικός μας, που σε συμπαρασύρει στα συντρίμμια του. Εσύ θα μένεις πάντα με απλωμένα τα μαλλιά σα φτερούγες που δανείστηκες από τον Ίκαρο και θα ταξιδεύεις στο χρόνο, ανάλαφρη, αέρινη και άυλη καλώντας μας στο πανηγύρι της ζωής, που αν το χάσουμε δε θα είναι κανείς υπεύθυνος παρά μόνο εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου