Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Ανηφορίζοντας στο Γιούχτα


Μετά από μήνες γυμνή η φύση με περίμενε στην ερημιά της κρατώντας τρυφερά στα σπλάχνα της την υπομονή. Το φως καραδοκούσε παντού, άσπριζε τις πέτρες, γυάλιζε την ψυχή μου.

Η κορυφή αστράφτει πάντα. Είναι η μόνη που ξεχωρίζει. Τα άσπρα βράχια κέρδισαν τη λάμψη τους με το σκληρό αέρα, τον ήλιο, την ομίχλη, τις ανελέητες καταιγίδες, κι ακόμα προβάλλουν πανίσχυρες προσελκύοντας το πέταγμα των ελεύθερων και εκείνων που διψούν για ελευθερία. Μόνα στη εγκατάλειψη του χειμώνα, αλλά φρεσκοπλυμένα και αστραφτερά, δυνατά, χωρίς παράπονα στέκουν στα πόδια τους και περιμένουν αδιαμαρτύρητα στη σιωπή τους να δείξουν την περήφανη ομορφιά της μοναξιάς τους.

Οι μυρωδάτοι θάμνοι περιμένουν ένα άγγιγμά για να απελευθερώσουν το θαύμα τους. Ένα σύννεφο ανάερο, άπιαστο, αόρατο που δεν μπορείς να το επιβεβαιώσεις ούτε και να το αρνηθείς. Ένα ακόμη παιχνίδι της φύσης που παίζει με τις αισθήσεις μας μαγεύοντας τις και ξεγελώντας τις. Το ακουμπώ ξανά και ξανά για να το αναγκάσω να παραδεχτεί ότι είμαι εγώ που του προκαλώ την απελευθέρωση των μυστικών του δυνάμεων, ότι με χρειάζεται για να αποδείξει τις χάρες του. Η ζωή ολοφάνερη και μυστική …

Η αγριελιά στην άκρη του γκρεμού, στα όρια της γης, του σταθερού και της αστάθειας, έχει τρελαθεί στο φύσημα του αγέρα παραδομένη στο ρυθμό του. Το ερωτικό τους φλερτάρισμα οδηγεί ελεύθερα τη σκέψη μου σε οργασμούς δημιουργίας και το συναίσθημα σε εκρηκτικούς παροξυσμούς. Ας μπορούσε να σταματήσει ο θόρυβος της μηχανικής μας ζωής για να μπορέσω να χαρώ το σιωπηλό τραγούδι σας…

Κάθε εικόνα ανασαλεύει τα έγκατά μου ψάχνοντας να βρει να συγκινήσει ό,τι πιο ευαίσθητο κρύβεται στις πτυχές της μνήμης των αποθηκευμένων εμπειριών, να ξυπνήσει την επιθυμία για νέες, να προκαλέσει νέους κραδασμούς.

Αποδέχομαι το δροσερό χάδι στο δέρμα του προσώπου μου, το κυμάτισμα των μαλλιών, το μισοκλείσιμο των βλεφάρων, το άνοιγμα των χειλιών, όταν κοντεύει να σταματήσει η αναπνοή από το φύσημα του αέρα. Εισχωρώντας κάτω από τα ρούχα, παγώνοντας τα μέλη μου, ανατριχιάζοντας το δέρμα, συσπειρώνοντας το κορμί ν΄ αντέξει τα δικά της μηνύματα αποτελεί ένα παιχνίδι δύναμης και εξουσίας, αλλά κι ένα ερωτικό και φευγαλέο κάλεσμα.

Χαίρομαι την ελευθερία του πετάγματος των πουλιών, τη ζωή χωρίς κανόνες και ζηλεύω. Αυτό που κερδίζεις είναι ανάλογο εκείνων που είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να το αποκτήσεις, σκέφτομαι…

Κλείνω ηδονικά τα μάτια στο άπλετο φως του ήλιου. Η όραση είναι ακατάλληλη αίσθηση στον έρωτα …

Δεν υπάρχουν σχόλια: