Καθισμένη κοντά στο παράθυρο με τους αγκώνες λυγισμένους κοιτάζει την κορφή του λόφου ανατολικά εκεί απ’ όπου ξεπρόβαλλε πριν λίγη ώρα ο ήλιος και με το πρώτα πάτημά του στην κορφή όρμησε στο δωμάτιό της καρφώνοντας την πρώτη ακτίνα του κατευθείαν στην καρδιά της.
Ακουμπά τώρα στη γωνία της πόρτας μισοκλείνοντας τα μάτια στο βλέμμα του ήλιου που τολμηρά έρχεται να διασταυρωθεί με το δικό της, πρόκληση στη λάμψη και την ακτινοβολία του, στη ζωή και στη δύναμή του.
Είναι η ώρα που η βασίλισσα στολισμένη αιθέρια περιλουσμένη με τα αρώματα της μινωικής γης κι εκείνα που έφτασαν από τα πέρατα του κόσμου για χάρη της βγαίνει, φως η ίδια, να συναγωνιστεί με το φως του ήλιου.
Με μια ανάλαφρη κίνηση των χεριών ακουμπά τους βοστρύχους που αγγίζουν το λευκό λαιμό της και κατεβαίνουν στο μισάνοιχτο μπούστο της, το γεμάτο χυμούς κι αρώματα. Χθες στεφάνωναν το κεφάλι της δεμένα με ταινίες και κοσμήματα που έστελναν πίσω τη λάμψη του φωτός που δεν μπορούσε να αναμετρηθεί μαζί της
Με ιερή σεμνότητα, αργά, τελετουργικά και επίσημα, με βήματα σταθερά κι ανάλαφρα, δρασκελίζει το ακριβό κατώφλι, το κάτασπρο όσο και τα δέρμα της, αντίθεση στα κατάμαυρα μαλλιά της. Μεγάλα αμυγδαλωτά μαύρα μάτια, εκφραστικά ή απλανή στους χώρους της θρησκευτικής έκστασης , όταν επικοινωνεί με τις δυνάμεις της φύσης και τις καλεί να γίνουν δημιουργικές
Τα πουλιά καθισμένα στα δέντρα που απλώνονται γύρω από τον κλειστό χώρο της αυλής της έχουν μαζευτεί να την καλημερίσουν. Πετάγονται
αυτόματα μόλις εμφανίζεται εκείνη, να χαιρετίσουν κι έπειτα να φτερουγίσουν γύρω της, να καθίσουν στους ώμους, στα μπράτσα της και στο κεφάλι της. Τα περιστέρια από τη στέγη περπατούν στα πόδια της. Το ερωτικό τους τιτίβισμα καταθέτει στα πόδια της τη γονιμοποιό δύναμη.
Μόνη της στην αυλή ανάμεσα στα πουλιά και τα λουλούδια με πόδι γυμνό περνά ανάμεσά τους κι εκείνα συσπειρώνονται γύρω της . Οι μέλισσες στα άνθη ρουφούν με δίψα το νέκταρ, όπως εγώ θα ήθελα να τρυγήσω την ομορφιά του κορμιού της . Θεά ανάμεσά τους, πότνια θηρών, μόνη κι αέρινη, μια εξωτική παρουσία, απλώνει ηδονικά το βλέμμα φορτωμένο ακόμα την έκσταση της χθεσινής ιεροτελεστίας, αναβιώνει την τελετουργία της σύνδεσης με τη φύση και τους οργανισμούς της.
Τα χρώματα στο πρόσωπό της η ντελικάτη όψη της, το διάφανο δέρμα της, η ανάλαφρη χαριτωμένη κίνηση των χεριών της, το κεφάλι που ακουμπά στους λεπτοκαμωμένους ώμους της… Τόσο εύθραυστη λες κι ο άνεμος που εισβάλει διακριτικά στην αυλή της φοβάται να προσθέσει την πνοή του δίπλα στην αναπνοή της να μην αλλοιώσει το άρωμά της.
Αυτή η τόσο αέρινη και εύθραυστη είναι η ίδια που χθες με τόλμη και αποφασιστικότητα είχε αδράξει τον ταύρο από τα κέρατα δαμάζοντάς τον πρώτα με τη φλογερή ματιά της. Κι αυτός υπακούοντας είχε σκύψει το κεφάλι πειθήνια στο βλέμμα της, υποταγμένος από τη δύναμη της καρδιάς της και του μυαλού της. Εκείνος ο δυνατός, ο ζωντανός θεός της μινωικής Κρήτης, είχε παραδοθεί στα απλωμένα χέρια της, τινάσσοντας τα πόδια, έτοιμος να την πάρει μαζί του να πετάξουν μακριά μόνοι οι δυο τους, να αναβιώσουν το μύθο του Δία και της Ευρώπης. Η συγκίνησή του μετουσιώθηκε σε μια κίνηση καθοδική από το αριστερό του μάτι, περήφανος και δαμασμένος, δούλος κι αφέντης της. Δεν ξέρω αν πρόλαβε άλλος κανείς ν’ αντιληφθεί την επικοινωνία των ματιών με τα απλωμένα χέρια, μια κίνηση ερωτικού καλέσματος, ένα εναέριο άπλωμα πριν ορμήσει αφέντρα στην πλάτη του, μια δύναμη μαγική που τιθασεύει την άγρια ψυχή του, όπως τη νύχτα στα βασιλικά διαμερίσματα μοιράζεται το σώμα και την ψυχή της με τον άρχοντα του παλατιού, τον άρχοντα του κόσμου. Μα τότε ήταν η στιγμή της. Η απόλυτα δική της: χωρίς αφέντες και δεσπότες. Δέσποινα και δεσπόζουσα. Χωρίς λόγια ομολόγησε σ’ όλους ότι δεν υποτάσσεται, αλλά υποτάσσει, δεν υπακούει , αλλά ορίζει.
Κι εγώ, ένας νεαρός ιερέας, κρυμμένος παραμονεύω να τη δω να βγει να σκιάσει τη λάμψη του ήλιου, να κλέψει το φως μου. Η καρδιά μου τεντωμένη χορδή έτοιμη να σπάσει στη θωριά της, μια δύναμη που εκλιπαρεί όχι μια ματιά της, παρά μόνο την παρουσία της για να δώσει σκοπό στη ζωή μου. Ακολουθώντας την τα τελευταία χρόνια σε ιεροτελεστίες, ιερές πομπές και θυσίες, τελετουργίες και γιορτές δεν έχασα ποτέ μια ματιά από την εικόνα της, μια μυρουδιά από το άρωμα της, δεν άφησα μια κίνηση από το σώμα της απαρατήρητη όταν λικνιζόταν ξεχωρίζοντας από τον κύκλο των χορευτριών με τα χέρια της να αναδεύουν στους ρυθμούς της μουσικής τα τυλιγμένα φίδια: ο φόβος του κινδύνου, αλλά και η πίστη στη δύναμή της με οδηγούσαν σε εκστατικό παραλήρημα. Όλοι αφοσιωμένοι στην ιερή τελετή. Αλλά εγώ παραληρούσα από τη μαγεία που εξέπεμπε η ίδια μαγνητίζοντας τα πλήθη που συνωστίζονταν στην ετήσια λατρευτική γιορτή με τον ερχομό της άνοιξης. Το σώμα της ελευθερωμένο από πολλά ρούχα μυρίζοντας πιότερο κι από την ίδια την άνοιξη έστελνε κύματα στις αισθήσεις μου ικανά να με οδηγήσουν στην έκσταση πολύ πριν η ίδια αρχίσει να βυθίζεται στην ιερή συγκίνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου