Σήμερα ξαναθυμήθηκα πόσο άνθρωπος είμαι.
Μερικές φορές ξεχνώ ή κάνω ότι δε θυμάμαι.
Δε λαμβάνω υπ’ όψιν μου την παρουσία του,
κάνω λες και έχω απεριόριστο χρόνο,
λες και έχω το αυτεξούσιο.
Λες και δεν είναι αυτός που θα πεταχτεί ξαφνικά από τη γωνία
αιφνιδιάζοντάς με
με την ψυχρή κι απόκοσμη παρουσία του
παλεύοντας με τον εγωισμό της άρνησης της αποδοχής της ειμαρμένης
το σάστισμα του αιφνιδιασμού
το λύγισμα των γονάτων
την αρρυθμία της αναπνοής
την αναζήτηση ενός ώμου
το βλέμμα που εστιάζει στο κενό.
Αυτό που περιμένεις και λες πως δε θα φτάσει ποτέ,
ότι είναι μόνο για τους άλλους,
ότι για σένα θα κάνει μια εξαιρετική τιμή.
Η υπενθύμιση των ορίων.
Κάθε μέρα μια μέρα λιγότερη,
κάθε λεπτό πιο μακριά από τους δικούς μας,
κάθε ώρα πιο κοντά στο άγνωστο.
Η διακριτική παρουσία του δίπλα μου
καιροφυλακτεί διακριτικά στήνοντας την ενέδρα του
μικραίνοντας την απόστασή μας.
Μιλά με τη σιωπή και την απουσία του
Αυτή που δημιουργεί κι αυτή που ετοιμάζει.
Ανεξέλεγκτα απροειδοποίητα ύπουλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου