Δεν έμειναν και πολλά ακόμα να δω.
Όχι γιατί δεν υπάρχουν.
Αλλά γιατί τα περιθώριά μου λιγοστεύουν.
Τα όριά μου.
Η φυλακή μου.
Το οικόπεδο του χρόνου.
Νιώθω ασφυκτική την πίεση του χρόνου.
Σα μια φιάλη οξυγόνου που λιγοστεύει και τελειώνει.
Να προλάβω να ζήσω τη ζωή που ονειρευόμουν
και που καταπίεζα υποχωρώντας κάθε φορά
στις κάθε είδους δεοντολογίες των άλλων και όχι στις δικές μου.
Να ζήσω τη φυλακή μου και όχι τη φυλακή των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου