Αρχαιολόγος

Να ‘χα το βλέμμα σου όταν κοιτάζεις τις πέτρες
να ‘χα τα χέρια σου όταν αγγίζουν το χρόνο
να ‘χα την καρδιά σου όταν πετά κάτω από τα ερείπια αναστυλώνοντας τη θύμηση
να ‘χα το μυαλό σου όταν βάζοντας τη μια πέτρα πάνω στην άλλη
ενώνεις με μια γραμμή το φαράγγι των χρόνων…
Zηλεύω την τύχη σου να είσαι εσύ ο πρώτος που θα δεις αυτ
που χάθηκε ξαφνικά κι έμεινε κρυφό -ποιος ξέρει γιατί-
κι εσύ το φέρνεις κρατώντας το σαν άγιο δισκοπότηρο στη χούφτα σου
να μας το συστήσεις σαν άγνωστο που βλέπουμε για πρώτη φορά,
ζητώντας μας να σεβαστούμε το βάρος της γης και των χρόνων στην πλάτη του
κρύβοντας το και πάλι πίσω από το τζάμι σε μια προθήκη ,
να το προστατέψεις από τους βανδαλισμούς μας…
Kι όταν το βράδυ στο κρεβάτι σου σκέφτεσαι τον κόπο της ημέρας
το μυαλό ονειρεύεται όχι το μέλλον, αλλά το παρελθόν,
μέσα από λίγα σπασμένα αγγεία, λίγες φαγωμένες πέτρες,
από το χώμα που οι άνεμοι έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
όταν τόσοι άλλοι πέρασαν από πάνω του δυσκολεύοντάς σε να βρεις
ποιο είναι αληθινά αυτό που ψάχνεις.