Μαθαίνουμε να διαβάζουμε τις πέτρες αυτού του απέραντου ερειπιώνα
Να ακουμπούμε τα δάχτυλα πάνω στα σημάδια της φθοράς τους
και να μας απαντάει ο χρόνος
Η φαντασία μας στήνει όρθιους τους τοίχους
Βάνει τους ανθρώπους να ζωντανεύουν και να περπατούν ανάμεσα τους
Τα δάχτυλα γρατζουνούν τους αιώνες να μάθουν τα μυστικά της ζωής
Κομμάτια ενός πάζλ που πρέπει να συνθέσουμε σε μια ενιαία εικόνα
όταν μας λείπει η αρχική
Μια φωνή αγωνίας που στέλνουμε στο παρελθόν
Να ενωθεί με εκείνη που έρχεται από κει
Αναζητώντας το μίτο να βγει από το λαβύρινθό της
Αυτόν που κανείς δε βρήκε ακόμη την άκρη του
Αγωνιζόμαστε να σας βρούμε κάτω από τα επάλληλα στρώματα
που συσσώρευσαν οι αιώνες πάνω σας
στρώματα χώματος είτε στρώματα ερμηνειών
Και έρχεται η σιωπή να μας πει περισσότερα
Ότι μας προκαλείτε να μιλήσουμε χωρίς λόγια
Να κοιταχτούμε στα μάτια των αιώνων
Να ακούσουμε ο ένας τη φωνή του άλλου
μέσα από τον άνεμο που σφυρίζει δυνατά στα δέντρα
Μέσα από τη μυρουδιά των φυτών που έχουν μείνει τα ίδια
Μέσα από το ίδιο άρωμα
Αφήστε μας να δούμε τα βήματα σας
Κλείνω τα μάτια για να σας δω
Κλείνω το στόμα για να μιλήσω μαζί σας
Κλείνω τα αυτιά μου στους σύγχρονους ήχους
Μα δεν ξέρω αν νιώθετε την αγωνία μου να σας πλησιάσω
Θέλω να φέρω παρθένα μάτια να σας κοιτάξουν
Παιδικά χείλη να σας διαβάσουν
Σώματα που πνίγονται μέσα στις πολυκατοικίες
Που αναζητούν να βρουν ελάχιστο χρόνο να βρουν πρώτα πρώτα τον εαυτό τους
Μέσα από τον κλεμμένο ελεύθερο χρόνο του σαββατοκύριακου
Ξέρουμε ότι δε θα έρθετε ποτέ να μας δώσετε την απάντησης που ζητάμε
Αλλά αυτή είναι κιόλας μια απάντηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου