Η σκέψη: "Το ποταμίσιο φως κυλάει αρδεύοντας τις παρυφές των ονείρων»
"με τη συνοχή ενός παραληρήματος" της αυτόματης γραφής που γδύνει ανελέητα όσο και τρυφερά την ψυχή, την υπαινικτικότατα αλλού, όπου ο λόγος γίνεται "Αγία Σιωπή” σεβόμενη τα συναισθήματα. «Μια σιωπή πηχτή. Ακόμα και οι λυγμοί κοντοστέκονται στη κορυφή του στέρνου κάνοντας τον πόνο σωματικό».
«Η παύση είναι η εγκυμοσύνη του αναμενόμενου»
Ο λόγος κινούμενος από τις λόγιες φόρμες ως τα διαλεκτικά στοιχεία της γλωσσικής παράδοσης ζωντανεύει τα βασικά θέματα της ανθρώπινης ζωής: το θάνατο και τον έρωτα, «αφήνοντας μια υπόνοια φεγγαρόσκονης στον αέρα».
΄Oσο ο έρωτας κι ο θάνατος είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε το εαυτό μας στο "Πυρίμαχον σκεύος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου