Το πηγάδι του Θαλή

Εξετάζοντας μια μέρα ο αρχαίος σοφός τα φυσικά φαινόμενα έπεσε σ’ ένα πηγάδι! Τι οξύμωρο να χάνεις το ορατό, αυτό που έχει περισσότερες πιθανότητες να υπάρχει για αυτό που δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι υπάρχει.

Η θυσία του ανθρώπου που χάνει το παρόν του, γιατί είναι αφοσιωμένος σ’ αυτό που βρίσκεται μακριά του και δεν μπορεί να κρύψει τη λαχτάρα και την ανυπομονησία του να το πλησιάσει, να κάνει το απρόσιτο προσιτό, το αθέατο θεατό, το άγνωστο γνωστό, να κερδίσει μ’ αυτή του την προσπάθεια τη θέση του ισχυρού σ’ αυτό τον κόσμο, εφόσον ο άλλος δεν είναι ελεγχόμενος από τον ίδιο. Μια μικρή επίδειξη δύναμης μέσα στην τραγικότητα και τη γελοιότητα ίσως της ασήμαντης επίδειξής του. Αλλά και μια αξιοθαύμαστη δύναμη του ασήμαντου ανθρώπου μέσα στο πεπερασμένο και ορισμένο σύμπαν του, όπου -μη έχοντας περιθώρια άλλα να δράσει- δε θέλει να στερηθεί ούτε σπιθαμή από τα περιθώρια της δραστηριότητάς του, σαν ένα ζώο δεμένο σ’ ένα αλώνι με το σκοινί του να φτάνει στην περιφέρεια του αλωνιού στον κύκλο και να μην μπορεί να το ξεπεράσει ούτε βέβαια να σπάσει το σκοινί του. Το μόνο που μπορεί να καταφέρνει είναι να πληγώνεται, όταν το σκοινί τεντώνεται από τις σπασμωδικές απελπισμένες προσπάθειες αντίδρασής του. Γιατί είναι προτιμότερη η στάση της παθητικής αποδοχής , της σκυμμένης κεφαλής και της υπάκουης συγκατάνευσης;