πορεία στο χιόνι

“Τα βήματα βούλιαζαν μέσα στο βαθύ χιόνι. Βούλιαζαν και ανασύρονταν για να βυθιστούν και πάλι πιο πέρα σε απόσταση ενός βήματος. Το χιόνι είχε πέσει μέρες τώρα, μα παρέμενε ακόμα φρέσκο και παγωμένο. Μια ολόκληρη σειρά από πατημασιές μαρτυρούσαν μια μακριά πορεία.

Τρεις άνθρωποι και ένα ζώο. Άφηναν τα ίχνη τους. Ευδιάκριτα πάνω στο κατάλευκο τοπίο. Κανείς δεν είχε περάσει πριν απ’ αυτούς.

Κάτι τους έλεγε να βουτήξουν εκεί που ήταν βαθύ και παρθένο. Η λογική εκεί που ήταν λίγο. Ο άνεμος το είχε συσσωρεύσει σε ορισμένα σημεία ανάλογα με τη φορά του. Ήταν ανακουφισμένοι όταν προχωρούσαν σε μέρος απάγκιο που δεν είχε στραπατσάρει η δύναμη του χιονιά. Όταν βρίσκονταν σε ξέφωτο αναγκάζονταν να σκύψουν το κεφάλι για να το προστατέψουν από τον άνεμο που έδερνε άγρια τα μάγουλα που σχεδόν δεν αισθάνονταν πια. Τα χέρια κατακόκκινα είχαν πρηστεί. Τα πόδια παγωμένα και ζεστά ταυτόχρονα. Ζεστά από την κίνηση, παγωμένα από την επαφή με τον πάγο. Τραβούσαν τον ίδιο δρόμο. Την ίδια πορεία. Τον ίδιο σκοπό. Χωρίς να μιλούν. Προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν δυνάμεις. Οι ανάσες έβγαιναν αχνισμένες. Όσο προχωρούσαν, το κρύο γινόταν πιο τσουχτερό και το χιόνι πιο ψηλό. Όσο προχωρούσαν, τόσο ψήλωναν….

Πού κατευθύνονταν; Ενάντια σε κάθε λογική. Είχαν ξεκινήσει πολύ πρωί. Ένας άντρας μεσόκοπος. Δυο παιδιά. 13 και 15 χρόνων . Aγόρι και κορίτσι. Και οι τρεις περπατούσαν. Στο ζώο δεν υπήρχε θέση για να καθήσει κανείς. Εκεί ήταν φορτωμένες οι αποσκευές.”

Μυθιστόρημα παρωχημένο μιας άλλης εποχής ,σκέφτομαι. Ποιος σήμερα θα έκανε κάτι τέτοιο; Ποιος δε θα προφασιζόταν αντίξοες καιρικές; Στο κάτω κάτω από μερικές απουσίες δε χάλασε ο κόσμος. Κανείς δε θα μπορούσε να διατυπώσει καμιά κατηγορία. Ανωτέρα βία….

Έτσι θα το χαρακτήριζαν τα σημερινά ΜΜΕ. Ποιος θα έκανε σήμερα μια πορεία δεκαπέντε χιλιομέτρων στο χιόνι; Μα κι αν ακόμα το έκανε, θα έβγαινε στα κανάλια με περισσό θάρρος- ή και θράσος- να παραπονεθεί και να κατηγορήσει τους αρμόδιους για την ολιγωρία τους.

Άξιζε τον κόπο; 30 χρόνια μετά ξανασκέφτομαι. Μια πράξη καθήκοντος και ηρωισμού ή μια πράξη ανοησίας και αφροσύνης; Σίγουρα θα έμπαινε η λογική να ρωτήσει γιατί, και σίγουρα δε θα έβρισκε ένα πειστικό επιχείρημα γι’ αυτή την ταλαιπωρία. Ποιος είπε ότι είσαι αναγκασμένος να παλέψεις με τα στοιχεία της φύσης; Αν κάποιοι χάνονταν στα χιόνια, όλα τα κανάλια θα είχαν ξεσηκωθεί να καταγράψουν το γεγονός και να το παρουσιάσουν κατά αποκλειστικότητα. Γι αυτή την τηλεθέαση, για να γίνεις διάσημος, αν στην έξοδο στον πολιτισμό σε περίμενε ένα κανάλι έτοιμο να μεταφέρει την εικόνα σου πολύ μακριά και να σε κάνει διάσημο, ίσως άξιζε τον κόπο. Μα έτσι να μην το ξέρει κανείς… Να μην υπάρχει κανείς πίσω σου να δώσει το μπράβο και τον έπαινο …;