Τελεία.
Κεφαλαίο και συνεχίζουμε …
με κόμματα, τελείες,
πολλά ερωτηματικά, παύσεις, θαυμαστικά
κι άνω στιγμές.
Δε σταματάμε
παρά μόνο
στην τελευταία παύλα.
Τρίτη 3 Απριλίου 2012
Όταν ήμουν παιδί, η θάλασσα φαινόταν ένα τρίγωνο όταν την πρωταντίκρισα ευθεία επιφανείας και τώρα μοναχά βυθός...
Δωρικές γραμμές κι ιωνικές καμπύλες
αναπνοές αρχαίας σκέψης
κούμπωσαν με τον καιρό
μέσα στις πράσινες ελιές
και στον αγέρα των νησιών
που πλάθει αγάλματα τις πέτρες.
Απ' τα πηγάδια τ' ουρανού
μετοίκησαν οι θεοί στη γη.
Το πένθος γεννά τ' όνειρο
το λίγο τίκτει το αιώνιο.
Τότε που η γη αναποδογύριζε την κοιλιά της και ξερνούσε από τα σωθικά της ό,τι είχε, έτυχε να σωριαστούν άτακτα στα μέρη της Μάνης αμέτρητες πέτρες. Οι άνθρωποι τις έπιασαν από τα χωράφια και τις ύψωσαν τακτικά σε πύργους στον ουρανό, αφήνοντας μικρά παράθυρα να ελέγχουν το ανελέητο φως και τον άνεμο που λυσσομανούσε. Απομάκρυναν έπειτα και τις τελευταίες πέτρες, έστρωσαν τα βουνά σε πεζούλες σα λεπτές φέτες, όπως όταν ο άνεμος ρυτιδώνει τη θάλασσα. Τέλος κάθισαν ψηλά και ατένισαν την ελευθερία της δημιουργίας τους.
Έχω καιρό να πάρω νέα μου.
Μετά από διακεκομμένες επαφές
αραιές και δυσερμήνευτες,
τελείες και παύλες εναλασσόμενες,
μικρές κραυγές, βραχείες σιωπές,
χάθηκε εν τέλει η επαφή.