Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Καθηγητής

Σαν ηθοποιός σε πρεμιέρα

με το φόβο να κερδίσεις τις καρδιές

να ζεστάνεις το κλίμα

να λιώσεις τον πάγο

να μειώσεις την απόσταση

ν’ ακουμπήσεις την πλάτη

ν’ ανοίξεις την καρδιά

να πεις - ν’ ακούσεις

να νιώσεις - να σε νιώσουν

να δώσεις ελπίδα - να δώσεις φτερά

να δέσεις γερά τα πόδια σου στο έδαφος.

Ο νους και η ψυχή πρέπει να πετάξουν όσο πιο μακριά μπορείς να τα στείλεις.

Εσύ θα φροντίσεις για την ελαστικότητα του σπάγκου.

Είσαι σκηνοθέτης και ηθοποιός και κομπάρσος και θεατής

είσαι και κοντά και μακριά

και παρών και απών.

μαθητές

Ζω για τη λάμψη των ματιών σας

που θα γίνει ο φωτεινός φάρος της ζωής μου

o ούριος άνεμος της σκέψης και των συναισθημάτων μου

ο πλοηγός στο αρχιπέλαγος της φιλοσοφίας

ο αστρολάβος του ουράνιου θόλου στη νύχτα της απελπισίας

ο ναυτικός χάρτης στα αδιέξοδα

η πυξίδα για να μη χάνω τον προορισμό μου

οι ανησυχίες σας ο παφλασμός των κυμάτων

η αντιπαράθεση η καταιγίδα των φυσικών στοιχείων

στην προσδοκία της νηνεμίας

η ελπίδα στο βλέμμα σας ο πιο αυστηρός κριτής μου

η παραίτησή σας η σφραγίδα της αποτυχίας μου

η παρουσία σας ο λόγος για να υπάρχω


Η αμφισημία της πολεμίστρας


Το μικρό άνοιγμα που κρύβει

τα κρυφά ή τα απόκρυφα

σε προκαλεί να σκύψεις από κοντά

να κρυφοκοιτάξεις και να βρεις

-σα ζαβολιάρικο παιδί-

τα κρυμμένα στη βασανιστική σιωπή

όσα τα χείλη δεν πρόκειται ποτέ να σου ομολογήσουν…

Οι σιδεριές δεν κρύβουν όλο τον ορίζοντα.

Μπορείς να στήσεις το φακό σου στις τετράγωνες χαραμάδες

και μέσα από μια ή δυο ή και τρεις οπτικές

μπορείς τελικά να φανταστείς

ότι βρήκες την αλήθεια που ζητούσες…

Διάλογος

Το παρελθόν γραμμένο στις φωτογραφίες των τοίχων.

Μορφές ανθρώπων περαστικών όπως κι εμείς

Δε φεύγουν, μένουν εδώ.

Κι ας σε κοιτάζουν από μακριά

Μπορείς να τους μιλήσεις

Κι εκείνοι από το χάος ν’ απαντούν.

Ο διάλογος με τους νεκρούς συνεχίζεται..

Ένα καθρέφτισμα του προσώπου μας στο χρόνο.

Γραφή

Τυραννώ τις λέξεις

Σα μουσικός τις χορδές της λύρας μέχρι να βρει τον ήχο που θα φωνάξει τον πόνο της ψυχής του

Σα ζωγράφος που ανακατεύει τις μπογιές για να πάρουν μορφή στα όνειρά του

Σα γλύπτης που χτυπά αμείλικτα το μάρμαρο να το κάνει άγαλμα

Σα γεωργός που σκάβει βαθιά με το υνί τη γη για να καρπίσει

Σαν οδοιπόρος που έχασε το δρόμο του και ψάχνει να τον βρει μέσα από διασταυρούμενα μονοπάτια

Ξεχνώντας πως είναι οι συντρόφισσες της μοναξιάς μου

ρυτίδες


http://www.panoramio.com/photo/13836810

Mη φοβάσαι τις ρυτίδες
Είναι η ομορφιά του πόνου
Είναι ό,τι έχει ζωγραφίσει ο χρόνος στο δέρμα
καταγράφοντάς το με χρώμα ανεξίτηλο।

άοπλος

Πλησιάζεις πολύ κοντά τα πράγματα άοπλος

Δε φόρεσες καν την πανοπλία σου: το θώρακα, το κράνος και τις περικνημίδες.

Μα πάνω απ’ όλα ξέχασες την ασπίδα: για να προστατέψεις και να προστατευτείς

το σχήμα

Ποτέ δεν ξέρεις

τι σχήμα θα πάρει το κενό

που θα βγει από μέσα σου.

το τελευταίο φως


Γνώρισα το φως όταν σουρούπωνε

το πιο ζεστό και πιο όμορφο.

Στο πείσμα της μοναξιάς μου έλαμπε πιο πολύ.

Χωρίς να μπορώ να σύρω τη ματιά μου

τυφλώθηκα απ’ την τελευταία του λάμψη.

Μαγνήτης που δεν ξεκολλά μέχρι τη νύχτα

που δε θ’ αργήσει

συνεννόηση

Από την άδεια καρέκλα απέναντί μου

με κοιτάζει η απουσία.

Συνεννοούμαστε θαυμάσια.

Εγώ απλώς ακούω.

Εκείνη μιλά ασταμάτητα.

Αδυσώπητα.