επιστροφή στην πατρική οικία

Η επιστροφή στην πατρική οικία πάντοτε μια τελετουργία της σκέψης και των αισθήσεων. Οι μνήμες καταχωνιασμένες στο ντουλάπι της λήθης αναδύονται σταδιακά -με μια ματιά, με μια κίνηση, από ένα ήχο- και συνθέτουν κομμάτια του παρελθόντος που χτυπούν την πόρτα της ανάμνησης και την βρίσκουν απροετοίμαστη να αντέξει το πάθος την ένταση - εκεί που νόμιζες ότι όλα είχαν κλειστεί στο σεντούκι της λήθης για πάντα- μορφοποιούνται σε χείμαρρο ασυγκράτητο καιμετατρέπονται σ’ ένα άλλο ποτάμι με καθοδική πορεία, ξεκινώντας από τα μάτια σε κλάσματα δευτερολέπτου, καθώς η λογική δεν προλαβαίνει να ελέγξει, να συγκρατήσει και να τιθασεύει.

Πάντα η θέση αδειανή. Πάντα κάτι που περιμένεις και που δε θα έρθει. Όλα στη θέση τους, αλλά τίποτα ίδιο. Τίποτα δεν μπορεί πλέον να είναι το ίδιο. Ακόμα και αν τα αντικείμενα είναι στη θέση τους. Η καρέκλα θα μένει άδεια. Η θέση στο τραπέζι κενή. Η ματιά απέναντί μου που δε θα συναντήσω.

Η απουσία εδραιώνεται και κατοχυρώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Τα γεγονότα τα αναδεικνύει και τα κρίνει ο χρόνος.

Πόσος καιρός πρέπει να περάσει ακόμα;

Είναι δικός μου ή ξένος ο χώρος;

Πότε ήταν περισσότερο οικείος;

Με τα πιστοποιητικά ιδιοκτησίας ή τότε που δε γνωρίζαμε ούτε τις λέξεις;