Υπεραιωνόβια δέντρα κινούνται στο ρυθμό του ανέμου. Τεράστιοι κλώνοι υψώνονται όρθιοι κινούμενοι αμφίβολοι στις βίαιες επιθέσεις του βοριά. Εκεί που λες ότι δε θα αντέξουν την πίεση και θα τσακιστούν, συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται ελεγχόμενα λες, αλλά πάντα στη θέση τους ανίκητα, έχοντας βρει τον τρόπο να επιβιώσουν. Δίνουν την εντύπωση μιας προσωρινής ήττας, που δεν είναι παρά μια επίφαση προσπάθειας. Έχουν βρει τον τρόπο να επιβιώνουν υποχωρώντας. Τα δέντρα που δε λυγίζουν τσακίζονται. Ο ήχος του βοριά που διαπερνά τους ψηλόκορμους κλώνους των αιωνόβιων δέντρων που άντεξαν θύελλες και χιονιές, ξηρασίες και έδωσαν τον καρπό τους, που πέθαναν προσωρινά υφιστάμενοι κορμοτομή, για να ξαναγεννηθούν, ν’ αρχίσουν τη νέα τους ζωή γεμάτα σφρίγος, δύναμη και αντοχή. Ο χρόνος δεν τα φοβίζει. Θ’ αργήσουν να φτάσουν στην προηγούμενη ακμή τους. Έχουν όμως το χρόνο σύμμαχο. Ξέρουν ότι το συμβόλαιο της ζωής τους έχει απεριόριστη μακρά διάρκεια. Η ήττα τους είναι μια προσωρινή καμπή. Μια ένεση τονωτική και ανανεωτική.
Ο άνθρωπος υστερεί σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα της φύσης. Εκείνα έχουν πολλούς επαναλαμβανόμενους κύκλους ζωής. Κι αν ένας δε φέρει τα αναμενόμενα, υπάρχει η αναμονή των άλλων. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφεθεί απροετοίμαστος στη δύναμη του καιρού. Πρέπει να υπολογίσει το μετρημένο χρόνο του. Τις απρόοπτες επιθέσεις. Να μελετήσει τα άλλα ζωντανά για να μάθει τον εαυτό του. Δε δικαιούται να μάθει άκοπα τα λάθη του. Δεν έχει την πολυτέλεια της δεύτερης ευκαιρίας. Μόνο την πίκρα να βλέπει τους επαναλαμβανόμενους κύκλους των άλλων χωρίς να μπορεί να ξεκλέψει ένα μονάχα απ’ αυτούς για τον εαυτό του. Πρέπει όμως απ’ αυτά να μάθει να διαχειρίζεται τη ζωή του. Οι χτύποι του ρολογιού μετρούν τη ζωή μας που χάνεται. Ο σταθερός και αδυσώπητος εχθρός του. Ακόμα κι αν το ρολόι του τοίχου χαλάσει, το μεγάλο ρολόι δε σφάλλει ποτέ μετρώντας τις ανάσες μας που λιγοστεύουν σε κάθε χτύπο του. Κάθε κίνηση του ρολογοδείχτη ένα βήμα πιο κοντά στο άγνωστο, ένα βήμα πιο μακριά από αυτό που έχουμε και δεν είναι δικό μας, ένα βήμα από τη δανεισμένη ζωή μας, που έχουμε την αφέλεια να νομίζουμε ότι μας ανήκει και ότι την ελέγχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου