Το τοπίο του Νότου διατηρεί την αγριάδα του , δηλαδή τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά του και εξακολουθεί να επιβιώνει αντιστεκόμενο στου δύσκολους καιρούς. Γη ξερή και άγρια, αραιή η βλάστηση, ξερό το λιγοστό χώμα πάνω στις πέτρες, όσο άφησαν οι δυνατές μπόρες που το ξέπλυναν. Οι πέτρες ξεπροβάλλουν μυτερές στο εκτυφλωτικό φως, ασπρισμένες από τον καιρό, ολόγυμνες από τα χτυπήματα, άγονα απομεινάρια της σφοδρής επίθεσης. Η αραιή βλάστηση δεν αρκεί να κρύψει τις πληγές, τα σημάδια του χρόνου, την απουσία της ανθρώπινης φροντίδας, την απουσία του ίδιου του ανθρώπου. Ξεχασμένη και παραμελημένη, φτωχή από φροντίδα, άγονη προσελκύει πια ως παρατηρητές τους δημιουργούς της καταστροφής της. Συνεχίζει να παρακολουθεί το πέρασμα των εποχών και των χρόνων με τις περιορισμένες δυνάμεις και αντοχές της, να προσαρμόζεται όσο μπορεί στο πείσμα του χρόνου, αρνούμενη να παραιτηθεί σε πείσμα όλων των απέλπιδων συνθηκών, ζει όπως όπως μόνη της ρουφώντας και τα ελάχιστα δείγματα ζωής.
Εδώ αφέντρα είναι η Νοτιά: η θυμωμένη γυναίκα που ξεσπά ξαφνικά και αναίτια κουβαλώντας ταυτόχρονα τη θέρμη του πάθους της. Στο ξέσπασμά της όλα τα αναποδογυρίζει.
Ένα εκκωφαντικό και αστραφτερό αστραπόβροντο σε αφήνει με ανοιχτό στόμα όταν ξεσπά σε μπόρα με τον παράφορο συνδυασμό του ανέμου και της βροχής, του ανέμου που σφυρίζει στα σύρματα, της βροχής που κροταλίζει στα κεραμίδια, αν και το βιώνεις από την ασφάλεια της ζεστής σου κλίνης. Οι χοντρές φουσκάλες που σχηματίζονται στο έδαφος είναι σαν ένα τσουκάλι που βράζει με τις πρώτες χοντρές σταγόνες. Κάνει τα θεμέλια της γης να τρέμουν και φοβάσαι πώς θα παρασύρει μαζί τους κι εσένα στα Τάρταρα. Περιμένεις με αγωνία και τρόμο το επόμενο κύμα θυμού μαζεύοντας το σώμα, σουφρώνοντας τα φρύδια, σφίγγοντας τα χείλη σαν πολεμιστής που μαζεύει τις δυνάμεις του έτοιμος να αντιτάξει την άμυνά του στον εχθρό. Καθηλώνει το μάτι σου κι ας είναι κάτι που το έχεις δει χιλιάδες φορές, καθώς από την εποχή της παιδικής μνήμης έχει χαράξει με ανεξίτηλες χαρακιές τη θύμησή σου. Καμιά κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί να αντιγράψει με τα όσα τεχνολογικά εφέ διαθέτει, γιατί μόνο αυτό φέρει την αυθεντική σφραγίδα του φυσικού: της ίδιας της φύσης. Πιο εντυπωσιακές εικόνες δημιουργήματα της τεχνολογίας σβήνονται γρήγορα κι αυτό επιμένει να κρατιέται εκεί και να αντιστέκεται στο ξέφτισμα της μνήμης που προκαλεί ο χρόνος, γιατί το έγραψε η δίψα σου να παρακολουθήσεις τον αγώνα που παίζεται γύρω σου από τα φυσικά στοιχεία και ξέρεις ότι αυτό δεν είναι μακριά από σένα.
Αν σε βρει απροστάτευτο στο δρόμο, σε παρασύρει στο ρυθμό της μαστιγώνοντας το πρόσωπό σου, σου κόβει την ανάσα με την έντασή της και σ’ αφήνει ξέπνοο στην ορμητική κουρτίνα της μπόρας που επιτίθεται κυματιστά. Εξαρτάται από τις αντιστάσεις σου αν θα σε καταβάλλει ή αν θα γυρίσεις το πρόσωπό σου απέναντί της προκλητικά να αναμετρηθείς με τη δύναμή της και να βιώσεις την επανάστασή της . Ζήσε μαζί μου, φωνάζει προκλητικά. Μη φοβάσαι το ξέσπασμά μου! Φύλαξε το φόβο σου γι άλλους. Στάζοντας από πάνω σου ένα χείμαρρο κάθαρσης, καθώς πλέεις σε χλιαρό ένα ποταμό, ξέρεις ότι η θερμοκρασία είναι ανεκτή από τις δυνάμεις σου, ότι θα φύγει το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε.
Έπλασε με τον τρόπο της χαρακτήρες παράφορους, ορμητικούς, ανεπιτήδευτους, καταστρεπτικούς, μα γνήσιους και αληθινούς, που δεν μπορούν να στρογγυλεύουν τα πράγματα, να τα κάνουν να φαίνονται διαφορετικά απ’ ό,τι είναι. Έχει τη δική της λογική χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, καταιγιστική και παράφορη, αιφνίδια, απρόοπτη και απρόβλεπτη. Η ομορφιά της είναι το ανεπιτήδευτο πάθος της, η απροκάλυπτη αλήθεια της, η δύναμη της έντασης, η στυγνή τιμωρία της, η υπόσχεση της παροδικότητας, η βεβαιότητα της επακόλουθης κάθαρσης.
Δάσκαλος ο καιρός που στρέφουμε την πλάτη μας, αλλά που βρίσκουμε πάντα μπροστά μας, όταν το μάθημα περάσει απαρατήρητο. Μια ελεύθερη διδασκαλία που απευθύνεται σε ελεύθερους δέκτες και είναι ανελέητος τιμωρός, όταν δεν εισπράξει το σεβασμό μας. Αποστρέφοντας το πρόσωπό μας από τη φύση πάψαμε να διαβάζομε το χάρτη της, να καταλαβαίνουμε τις ανάγκες της, που είναι ανάγκες μας, τις επιθέσεις της που κρύβουν τα καταπιεσμένα μας πάθη, τη λάμψη που αφήνει φεύγοντας που για μας δε θα γίνει η κάθαρση και που δεν ξέρουμε πια από πού να περιμένουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου