Πηνελόπη

Άφηνα την οργή να κρυώνει στο παράθυρο

τις ώρες που κοιτούσα μόνη

τον Τηλέμαχο ν’ αντρώνεται,

όταν εσύ τη δόξα καρπωνόσουν

για το ξύλινο άλογο στην Τροία,

κι έπειτα ήθελες άγνωστα νησιά να κατακτήσεις.

Μετρώντας τις ρυτίδες που πληθαίναν

ένιωθα τον πόθο στο κορμί των νεαρών ανδρών.

Μόνη έκλαιγα στο κρεβάτι μου τις νύχτες

πάνω στο σταθερό του πόδι.

"Όταν θα 'ρθεις,

δε θα με βρεις εδώ

πιστά να περιμένω"

έλεγα μέσα μου

μέρα με την ημέρα.
Κι έτσι  
σιγά σιγά
περάσαν
είκοσι χρόνια...