Σούγια

Το τελευταίο φως της ημέρας γυαλίζει τις γκρίζες πέτρες με εκείνη την  κοκκινωπή απόχρωση που ξεψυχά πριν έλθει το σκοτάδι. Ο άνεμος με δέρμα της αρμύρας χτυπά ανελέητα τα βράχια που καταλήγουν στη θάλασσα κι άλλα που κρέμονται στο χείλος της αναπνοής. Κάθε άκρη ένα μπαλκόνι στη θάλασσα, συνώνυμο του απέραντου.
Η κόπωση του ανεβάσματος, η δυσκολία της αναπνοής στο κάθετο ανέβασμα σύντομα σε ανταμείβει με τη θέα που σ’ αφήνει χωρίς ανάσα. Το βλέμμα λαίμαργο ταξιδεύει στους απανωτούς ορμίσκους, στα ασπριδερά βράχια που κρέμονται στην άβυσσο του φόβου. Τα καχεκτικά πεύκα επιμένουν πεισματικά να κρατιούνται στη ζωή με μικρές ή μεγαλύτερες απώλειες ανάλογα με το θράσος τους. Το ζωηρό πράσινο των πεύκων τινάζει το άρωμα με τις ορμητικές ριπές του βοριά ανακατεύοντάς το με τη θαλασσινή αρμύρα. Εξίσου σφοδρή και παράφορη η σοροκάδα το ανακατεύει με το ήμερο τοπίο της ελιάς.
Τα σημάδια των αλλαγών του χρόνου στα σκούρα βράχια, όπου η θάλασσα λαχανιάζει να σκαρφαλώσει, σου φωνάζουν ότι η ζωή σου δε θα είναι πάντα έτσι όπως την αντικρίζεις αυτή τη στιγμή. Κάθε χρόνο σκάβει δίνοντας άλλη μορφή στην παραλία. Φτιάχνει άλλες θαλάσσιες κοιλιές να απλώνεται το κύμα ανάλογα με τα κέφια του ανέμου.
Το κοντινό φέρνει τη σφραγίδα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος καλός μαθητής της φύσης ακολουθεί τον παράτολμο αγώνα της χτίζοντας εκκλησάκια στις κορφές, ιερά από τα πανάρχαια χρόνια να εξευμενίσει το άγνωστο, να κατακτήσει αυτό που πιστεύει ότι δεν έχει δικαίωμα να του αντιστέκεται. Οδικές χαρακιές περικυκλώνουν τους κοντινούς χαμηλούς λόφους, αλλά αραιώνουν όσο τα βουνά ψηλώνουν το μπόι τους αντιστεκόμενα στην ανθρώπινη χειραγώγηση. Η φύση έχει το δικό της τρόπο να αντιστέκεται υψώνοντας το μέτρο της πιο πάνω από τον άνθρωπο.
Κάθε χρόνο παλιοί και νέοι επισκέπτες επισκέπτονται τη μικρή περιοχή που ξεδιπλώνει φιλόξενα την παραλία να καλωσορίσει τους επισκέπτες της. Μικρά μοναχικά καταφύγια για τους λάτρεις της ησυχίας. Τα χρώματα, οι μυρουδιές, τα σχήματα συνωστίζονται στην τράπεζα υποδοχής. Οι περαστικοί δεν προλαβαίνουν να αποθηκεύσουν τις εικόνες και τις μπουκώνουν βιαστικά στα ηλεκτρονικά μέσα, να τις μηρυκάσουν, όταν θα βρουν καιρό. Η τόλμη και η αντοχή τους μαζί το χρόνο παραμονής τους θα κρίνουν το αποτέλεσμα της αφομοίωσης του παρθένου και ανεξάντλητου πλούτου ομορφιάς της περιοχής, που κάθε στιγμή αλλάζει μορφές και προσφέρεται για όλα τα γούστα, αφήνοντας την αίσθηση του απείρου.