Το βράδυ όταν κλείσουν τα φώτα και περιοριστεί η κίνηση στο δρόμο θα κατεβεί από τον τοίχο και θα καθίσει χαλαρά δίπλα της στην καρέκλα. Θα βγάλει τον οπλισμό που του δένει σφιχτά το κορμί και θα της διηγηθεί τους αγώνες, τις μάχες τα αίματα, το φόβο μα και το αντριλίκι.
Κι όταν τον κοιτάξει στα μάτια θα της ομολογήσει πως ήταν αυτή που τόσα χρόνια, από παιδί, αυτή, μια γυναίκα, από τόσο παλιά είχε στη σκέψη του να του δίνει δύναμη και πως ντράπηκε οι κατοπινές γενιές να τον συγκρίνουν μαζί της και να δείχνει κατώτερος. Εκείνη μια γυναίκα τόλμησε ν΄αντισταθεί σ΄ ένα άρχοντα. Εκείνος, ένας άντρας, θα έσκυβε το κεφάλι; Αυτή ήταν η μούσα του. Μια γυναίκα, πλάσμα της φαντασίας ή αληθινή, ποιος ξέρει;
Ναι, μπορεί πια να κατεβεί σεμνά από το ψηλό του βάθρο, να την κοιτάξει στα μάτια, ελεύθερα, χωρίς συστολή, μες στο σκοτάδι και στα χρόνια που πέρασαν, αυτά που δικαίωσαν και τον ίδιο, να καταθέσει το όνομά του πλάι στο δικό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου