Χοντρά κόκκινα βότσαλα
που κράτησαν το χρώμα τους
στου χρόνου το υπόγειο σκοτάδι
Φτάνουν ως το γκρεμό
πάνω από τη θάλασσα
και συνεχίζουν
ως τη χρυσή γραμμή του ήλιου
Άφησε στην πλάτη μου
την καμπυλωτή τους ζεστασιά
ο πόθος μου
να ενωθώ μαζί τους,
ν’ αγγίξω πέλματα
που βάδισαν επάνω τους,
να πάω παραπέρα τη γραμμή του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου