ΠΟΤΝΙΑ ΘΗΡΩΝ

Η Χλόη Κουτσουμπέλη είναι η ποιήτρια που στα ποιήματά της κυκλοφορούν ζώα κάθε λογής και κάθε περιβάλλοντος. Σπάνια θα βρεις ποίημα χωρίς αναφορά σε κάποιο ζώο. Κάποια απ΄ αυτά, όπως το πρώτο που παραθέτω,  χρησιμοποιούν τον κόσμο των ζώων ως το κατεξοχήν  τοπίο των συμβολισμών.  Ο ίδιος ο ποιητικός χώρος είναι ένα πεδίο όπου η έμπνευση επιφέρει το αποτέλεσμά της με μια ζωώδη συμπεριφορά, πράγμα που μπορεί να ερμηνευτεί ως φυσική και αβίαστη, αλλά και ενστικτώδης, όσο να αποκτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς κάθε ζώου.
Απολαύστε μερικούς (σκόρπιους, ομολογώ, και ασύνταχτους) στίχους.

Τα ποιήματα

 Υπάρχουν ποιήματα φάλαινες

που κυνηγάς για πάντα στην ομίχλη

κι άλλα παιχνιδιάρικα ρακούν

που εμφανίζονται τυχαία

μια μέρα στην αυλή σου.

Άλλα πάλι είναι ζέμπρες

με ρίγες λευκού που διαδέχεται το μαύρο

και άλλα λιβελούλες με εύθραυστα φτερά

που μπορείς να τα διαβάζεις μόνον στη σιωπή.

Κάποια είναι τυφλοπόντικες

σκάβουν μέσα σου αθόρυβα λαγούμια

και μερικά πύρινες τίγρεις

που καίνε τα πάντα καθώς τρέχουν.

Διάβαζε τα ποιήματα αναγνώστη

χάιδεψέ τα αν θέλεις στοργικά,

ποτέ όμως μην νιώσεις ασφαλής μαζί τους.

Γιατί πίσω από τα κόκκαλα

την σάρκα τα φτερά

κρύβεται πάντα ένα στόμα ανοιχτό

που κάποια στιγμή θα σε προδώσει.

Ή η συμπεριφορά παρουσιάζεται ανάλογη με εκείνη των ζώων, αν και αυτά δεν κατονομάζονται.

Το κατοικίδιο τέλος
Υπάρχουν άνθρωποι που
σέρνουν μαζί τους ένα τέλος.
Κουλουριάζεται στα μάτια τους,
κοιμάται στο κρεβάτι τους
τρέφεται την σκιά τους.
Αυτοί το χαιδεύουν τρυφερά
κι αυτό πίνει αίμα απ΄ τις φλέβες
ξεσκίζει με τα γαμψά του σίγμα
όποιον τους αγγίξει.
Γιατί ότι είναι για τους άλλους η αρχή
γι αυτούς είναι ο κύκλος του θανάτου. 

Θα έλεγα ότι τις περισσότερες αναφορές τις δέχεται ο χώρος των πτηνών, των ιπτάμενων όντων ως μέσων διαφυγής ή προικισμένων με ιδιαίτερες ικανότητες, δεν παραγνωρίζονται όμως οι ιδιότητες των πιο άγριων του ιπτάμενου βασιλείου.

Τα αποδημητικά αεροπλάνα

πέταξαν σε σμήνη/

 σαν σπασμένη φτερούγα πουλιού/

που όταν ένα πουλί φτερουγίσει στα βλέφαρα του ενός

ο άλλος νιώθει ένα φιλι στα μάτια./

Πάνω μου κάποιος γράφει

με τα πόδια ενός πουλιού/

και μικρές πεταλούδες άγγιζαν

την φλόγα ενός κεριού/

έτρωγαν σε οικογενειακό τραπέζι γαλοπούλα/

Πριν φύγω προσευχήθηκα στο Φίδι το Ιερό

οι μέλισσες γύρισαν στην κυψέλη χωριστά/

δύο μέλισσες που δραπετεύουν από ποίημα/

Φορώ τις μέλισσές σου στον λαιμό μου./

Δύο μέλισσες
ηλιοστάλακτες/

Μωβ πεταλούδες αγγίζουν τα νερά του./

Ροζ φλαμίνγκο χαϊδεύουν τις όχθες του/

μια αμοιβάδα, μια χρυσαλλίδα/

Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,/

στο αχνιστό σπίτι με τους κύκνους/

Πριν από χρόνια ήμουν γοργόνα
ύστερα λάσπη, πουλί,
μέδουσα, αμοιβάδα, νυχτερίδα/

κρατώ στο χέρι νυχτερίδες σκοταδιού,
μα στα μαλλιά μου
πυγολαμπίδες φέγγουν. /

ένα ξύλινο φέρετρο με ζώα και πουλιά/

Γύπες θα κυκλώνουνε τα τρένα/

ενώ οι γύπες κάθε μέρα αφαιρούν
παράθυρα, σκεπή, αύριο την πόρτα/

Ο χώρος των ψαριών δεν παραμελείται.

Ψάρι που λαχταρά

ενώ χίλια μάτια πελώρια κουνούπια/

Δεν θέλω να γίνουν τα φιλιά μας

πορτοκαλί χρυσόψαρα

…..

αλλά ασημένιοι σολωμοί

να κολυμπούν αντίθετα στις φλέβες σου

Γυναίκα-ψάρι

Στιλπνή είμαι, ασημένια,

ψάρι είμαι, ξεγλιστρώ.

….

Όμως ούτε γυναίκα είμαι, ούτε ψάρι

μα και τα δυο μαζί.

Και δεν είναι δική μου μόνο αυτή η ιστορία.

Είναι και της γυναίκας-χιόνι

της γυναίκας σαύρα, της γυναίκας αετός

…..

Είμαι γυναίκα-ψάρι.

Όταν πεθάνω, θα κολυμπώ στ' αστέρια.

Πέρα από το  κριτήριο του χώρου ενδιαίτησης θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι το βασικότερο σχετίζεται με τη φίλα ή εχθρική σχέση, την ακίνδυνη ή επίπονη στάση προς τον άνθρωπο που έχουν τα ζώα που παρατίθενται, όχημα μεταφοράς των συναισθημάτων της ποιήτριας.

Το αίσθημα που μένει από την ανάγνωση είναι το κτηνώδες, σκληρό και άγριο, που στερείται τρυφερότητας.

Στο βωμό τυφλός ιερέας θυσίαζε ελάφι/

 ένα φίδι ξεπήδησε από παλιά βιβλία/

Του είχε χαρίσει ένα χαμόγελο

μικρό καγκουρό/

Σε δάσος σκοτεινό

μαύρες αρκούδες που κοιμούνται

Τις νύχτες οι αρκούδες ξυπνούν/

Κροκόδειλοι με κατασπαράζουν κάθε νύχτα.

Καμία σχέση με τα ψαράκια του γλυκού./

μα ο πιο όμορφος χορός

ενός λύκου που ουρλιάζει στο σκοτάδι/

Είναι άγρια σκυλιά που αλυχτούν./

Στην αυλή τα περιττώματα του σκύλου κέρβερου

σάπια ξεκοιλιασμένα πορτοκάλια

ξανθές κατσαρίδες κήπου

που έβγαιναν τούφες απ’ τις υδρορροές

και στο δωμάτιο σκνίπες από σκόνη./

Ήταν εκείνο το ελάφι μέσα της/

δεν εξόντωσε τα άλογα/

ήξερα πώς να παίζω με τους ταύρους/

και σφίγγω το πάνινο αρκουδάκι μου./

ταυροκαθάψια, σκηνές από κυνήγι βούβαλου/

η κόκκινη λάμψη της αλεπούς/

θα γίνει μια μικρή κόκκινη αλεπού /
κυλιούνται σαν λιοντάρια στην αρένα

σπαρτάριζα σαν ψάρι στη στεριά. /

 (ένα δελφίνι που κολυμπάει στο χρόνο) /

Ιεροτελεστία ΙΙ

 Γυναίκα σε καθρέφτη.

 Φοράει μαύρες κάλτσες,

νυχτερίδες στο χιόνι του κορμιού της.

Ένας άντρας στέκεται κοντά της.

Δεν φαίνεται η αντανάκλασή του στο γυαλί.

Τα μάτια του έχουν ήδη φύγει.

Δεν μπορεί να δει

το τρίγωνο του φόβου της

τα ελάφια των ματιιών της

τα σπαρταριστά περιστέρια των δαχτύλων της.

Θα κλείσω μέσα σε ζευγάρια όλα τα είδη της αγάπης μου.
Τα παχύδερμα απογεύματα χωρίς εσένα
που περπατούν αργόσυρτα
τινάζοντας τις προβοσκίδες στον αέρα
τις αγριόχηνες των φιλιών
που ποτέ δεν άγγιξαν τα χείλη μου
τις λαίμαργες ύαινες του πόθου μου
τους σκορπιούς της απουσίας σου».

Ίσως επειδή φορούσε πάντα μαύρα,

ή έβαφε με κάρβουνο τα μάτια

ή είχε μια γάτα έβενο γύρω απ' το λαιμό

λευκό το δέρμα, φόρεμα η νύχτα,

ή ίσως έφταιγε εκείνη η παράξενη συνήθεια

να οδηγεί ένα λεωφορείο

 με κοράκια

έχασε τις χώρες και τα θαύματα

τους πλουμιστούς λαγούς με τα ρολόγια

….

ποιος θα την χρησιμοποιήσει ηρωίδα

σε ιστορίες με κουνέλια