Καμπύλες της στεριάς, εσοχές στο σώμα της γης, Τα βουνά δεν κουράζονται να ανεβοκατεβαίνουν στο σώμα της διαγράφοντας τους πόθους της να αγγίξει τον ουρανό. Κάθομαι με την πλάτη ακουμπισμένη χαλαρά στην παλάμη της γης. Νιώθω τη ζέστη του δέρματος, την τραχιά αφή της χάδι στις πλάτες μου, τη δύναμή της στα πόδια μου, την αναπνοή της στα λαγόνια. Το φως ξεγυμνώνει την ομορφιά της. Το νερό ζωντανεύει τους πόθους της. Οι ανάσες του ανέμου αγγίζουν ερωτικά το κορμί της Νιώθω τη ζωή να κοχλάζει μέσα της την ώρα που ο σπόρος παλεύει με την κρούστα της επιφάνειας ψάχνοντας διέξοδο προς το φως. Ένας έρωτας πανάρχαια επαναλαμβανόμενος. Πάνω της ο ουρανός σκέπη, θεατής και μάρτυρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου