το σχήμα του θεού

Η γη ανασηκώνει το κορμί της,  
 υψώνει το μπόι της  
 διαγράφοντας τους πόθους της   
να αγγίξει τον ουρανό.   
Εκείνος την  ανταμείβει   
 δροσίζοντας  τη λάβρα της 
με χοντρές φουσκάλες 
σα σκαστά φιλιά στο μάγουλο 
κι άλλοτε  
 ανακουφίζοντας το στεγνό δέρμα της 
με το σπέρμα του. 
Εκείνη φουσκώνει και καρπίζει 
λαμπερή, περήφανη, αστραφτερή. 
Κάπου κάπου 
παίρνει το σχήμα του ίδιου του  θεού, 
που γελαστός και κατεργάρης
-με ανασηκωμένο το πηγούνι- 
απολαμβάνει  τα έργα του.