Ο νεκρός μινώταυρος

Η μοίρα

είχε φορέσει στον ανθρώπινο  λαιμό μου το κτήνος

βάζοντας στη θέση του μυαλού ένα θεριό,

στη θέση της καρδιάς το σκοτάδι των μπερδεμένων διαδρόμων.

Κυκλοφορούσα  χωρίς μίτο

στις σκοτεινές αίθουσες του λαβύρινθου

ουρλιάζοντας στο υπόγειο χάος.

Κάθε φορά που έφτανε στα ρουθούνια μου

η μυρουδιά των τρυφερών κορμιών

ήταν μαρτύριο για  την καρδιά μου

να τιθασεύει το ζώο της κεφαλής.

Κι όταν το κατάφερνε,

περίμενα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα τρυφερά πρόσωπα,

ένα άγγιγμα να δει τη μοναξιά μου.

Μα εκείνοι δεν μπορούσαν να δουν  

πέρα από  την αηδία και το φόβο τους,

πέρα από τον εαυτό τους

γιατί δεν έβλεπαν σε μένα την εικόνα τους.

Θύμωνα πια!

Ναι, τους καταβρόχθιζα με ευχαρίστηση

 κι έκρινα πως τους άξιζε αυτή η τιμωρία!

Για χρόνια προσδοκούσα ένα μίτο για το λυτρωτή μου.

Ο Θησέας;

Δε διάβασα στα μάτια του το μίσος

ούτε την εκδίκηση.

Φοβήθηκα τότε∙  

μέχρι που είδα  την  απόφαση

στο οπλισμένο χέρι.